Mariska (37), grensoverschrijdend seksueel gedrag door vader

Als klein kind heeft mijn vader een paar keer aan me gezeten zoals dat niet hoort bij je dochter. Ik heb dat mijn hele leven geweten, maar ik dacht altijd dat het me niks deed, dat het keurig opgeborgen was in een laatje ergens ver weg in mijn hoofd. Totdat ik dit jaar in ene last kreeg van opdringerige beelden en herinneringen. Het begon bij een paar keer per week en na een paar maanden dacht ik er dagelijks meerdere keren aan. Het begon me over te nemen. Ik werd gespannen, geïrriteerd naar anderen. Eerst dacht ik nog dat het wel over zou gaan, maar al snel beheerste het me helemaal en voelde het alsof ik de regie over mijn eigen gedachtes compleet kwijt was. Dat was het moment dat ik me realiseerde: dit ga ik niet in mijn eentje opgelost krijgen.
Na wat zoekwerk begreep ik dat ik een verwijsbrief van de huisarts nodig zou hebben. Dat vond ik al een hele stap, maar mijn huisarts reageerde ontzettend begripvol en schreef direct een verwijsbrief voor me. Die heeft toen nog een maand in de la gelegen voordat ik voldoende moed had verzameld voor stap twee: het bellen van PsychoTraumacentrum Haarlem. Ook hier: een warm gesprek aan de telefoon en ik kon na een korte wachtlijst komen voor de intake. Doordat ik er al een paar maanden mee rondliep, was het ook niet meer te stoppen. Ik liep helemaal over. Het moest eruit, weg, opgelost. Ik was het zo zat, ik wilde weer de baas zijn in mijn hoofd. Me daar veilig voelen, in plaats van constant die opdringerige gedachtes te moeten verstouwen.
Na een intake, zijn we de eerste sessie direct aan de slag gegaan met EMDR. We hebben eerst samen gekeken welke beelden zich opdrongen en hoe ik die scoorde qua intensiteit. In de eerste sessie hebben we direct twee beelden ‘weggepoetst’. Ik merkte tijdens de EMDR zelf al hoe de rust terugkeerde. Het ging zo snel, dat ik het bijna niet kon geloven. Ik heb zelfs, ondanks de heftigheid, tijdens een sessie bijna de slappe lach gekregen van de snelheid waarmee het ging. Na een paar keer EMDR voelde ik al een verschil van dag en nacht. De zwaarte, de schuld, het gleed zo van me af. Wat een bevrijdend gevoel. Als ik dit had geweten, had ik veel eerder contact gezocht.
Is alles nu weer gewoon? Dat niet. Ik zoek nog naar een nieuw normaal. In de omgang met mijn ouders, met mezelf, met mijn partner. Ik denk er wel heel veel minder aan en voel me weer goed, de baas in mijn hoofd. En als ik er aan denk, is het dát er iets gebeurd is en niet wát er allemaal gebeurd is. De beelden dringen zich niet meer op. Daarnaast praat ik er nu meer over, met vriendinnen, met mijn partner. Ook dat is een bevrijding, dat ik het niet allemaal meer zelf hoef te doen.
Nu ik dit allemaal weet, zou ik aan jou die dit nu leest (en zich er misschien in herkent) willen zeggen: hoe spannend en eng het ook is, ga het aan. Het levert zoveel op dat wél te doen. Neem de stap, regel die verwijsbrief en help jezelf beter te worden. Ik voel me echt zoveel beter nu, dat gun ik iedereen!